شکارچی :

 

 شکارچی :

سال 60 و منطقه ی دارخوین بود. از ظهر دستور آماده شدن برای حمله صادر شده بود. محمد رضا  فرمانده ی سپاه آغاجاری از طرف رحیم صفوی فرمانده قبلی سپاه که در این جبهه فرماندهی محور را به عهده داشت، این خبر را آورده بود. بچه ها بسیار خوشحال شدند. عباس سلیمانزاده پیشانی بند را روی پیشانیش  می بست.انگار می خواهند برای عروسی بروند.همه لبخند بر لب داشتند.

با رفتن خورشید و تاریک شدن هوا و نماز خواندن حرکت کردیم.

آرام حرکت می کردیم. به ما گفته بودند که اگر دشمن متوجه 

 بشود نتیجه ی چند ماهه هدر می رود و ما آرام و آرام تر حرکت می کردیم. نزدیک عراقی ها شدیم. صدای عربی آنها شنیده می شد. بعضی می خندیدند. بعضی شعر می خواندند.

همه در نزیک عراقی ها روی زمین دراز کشیده بودیم . منتظر دستور حمله از طرف فرماندهان بودیم.چندین ماه بود که همه ی رزمندگان این خط به خانه نرفته بودیم تا این حمله ی سرنوشت ساز را انجام دهیم. ساعت ها به کندی می گذشت. عراق یک منور به آسمان پرتاب کرد و همه جا را روشن کرد. همه ذکر خدا را بر لب ها جاری نموده بودند. در آن بیابان تاریک ، بهتر می شد خدا را احساس کرد. منور خاموش شد. صدای ناله ی آرامی شنیدم. بیشتر دقت کردم. با خود گفتم:

شاید کسی  مجروح شده است. منور دیگر به هوا پرتاب شد. بیشتر دقت کردم و البته کمی سرم را بالا آوردم. دیدم ناله از طرف عین الله است. عین الله آور. چند بار دیگر هم او را در حال ذکر و روی نماز دیده بودم. بعد از نماز معمولاً ذکر می گفت و گریه می کرد ولی در این بیابان و در اینجا تعجبم را بسیار زیاد می کرد.

دقایقی گذشت تا رمز عملیات گفته شد و همه با تکبیر به طرف خاکریز عراقی ها هجوم آوردیم. به سنگر عراقی ها رسیدیم. همه به درک واصل شدند. عین الله به دنبال تانکی که در حال فرار بود ، می دوید ،

گفتم: عین الله ولش کن.

گفت: نباید در برود و به نزدیکش رسید و گلوله ی آر. پی.جی 7 تانک را به هوا فرستاد و همه گفتند: آفرین عین الله.

ولی عین الله هم بر روی زمین افتاده بود و دیگر بلند نشد. ترکش انهدام تانک عراقی ها به او هم اصابت کرده بود و عین الله هم آسمانی شد.